μεμαθημένως

μεμαθημένως (Α)

επίρρ. (για κάτι που αποκτήθηκε) με μάθηση, σε αντιδιαστολή προς το εμφύτως.

[ΕΤΥΜΟΛ. < μεμαθημένος, μτχ. μέσου παρακμ. τού ρήματος μανθάνω].